Doorgaan naar hoofdcontent

Goosebumps


Kippenvel, dat was het overheersende gevoel, die 5 juli 2015 !

Euh, was er dan iets speciaal te doen die dag ?

Neen, er was geen merkwaardige prestatie te zien in de Tour de France, er was ook geen speciaal natuurfenomeen aan de gang, maar mijn oudste kind en mezelf begaven ons naar Arras, naar het Mainsquarefestival om haar vormselkado om te zetten in een -hopelijk-spetterend optreden van Sam Smith. Dat Oscar and the Wolf en Mumford and Sons er ook optraden was louter toeval.

De Sam had vorige zomer wat stemproblemen en zegde alle optredens tot en met Werchter af ... Fingers crossed dus of hij er zou zijn ! We kozen een festivalkapsel en weg waren we !


Aan de ingang van het festivalterrein al wat hilariteit bij een dame die condooms uitdeelde aan de festivalgangers... We kregen er geen, wel extra oordopjes :-)

Kleine ontgoocheling ook dat de festivalbandjes enkel voor diegene waren die een driedaags ticket hadden gekocht. 

Alhoewel ik niet van plan was om haar ook maar één seconde uit het oog te verliezen, spraken we een punt af waar we elkaar zouden terugvonden als we elkaar kwijt waren en gingen we voluit voor een hamburger met frietjes (de broodjes van oma waren al op tijdens de autorit, het alom gekende schoolreisfenomeen)

Het Mainsquarefestival in Arras is overzichtelijk met twee podia en een schaduwrijke omgeving (enfin, mijn aanwezigheid op Pukkelpop 2011 indachtig, zijn bomen op een festival bij onweer dan weer niet zo'n goed idee), bovendien was het de derde dag van het festival en vonden veel festivalgangers het een uitstekend idee om wat langer in hun tent (of bed) te blijven hangen.

Tijdens het optreden van de eerste groep (lokale Franse band, een grote indruk hebben ze niet nagelaten), moesten we al schuilen voor de regen in de Coca-Cola tent, waar ik me liet meesleuren in het ballenbad (en ja er zijn foto's van, niet voor publicatie vatbaar!).

Rudimental werd gesmaakt, Oscar and the Wolf verwaaide een beetje, want de spanning begon te stijgen voor Sam Smith om 20.30 uur. Klokslag 19.00 uur stonden we op de derde rij, om 19.45 uur begon ze echt zenuwachtig te worden: ga ik er wel iets van zien, ga ik niet platgedrukt worden ... Allemaal exzct dezelfde vragen als er door mijn hoofd spookten😉

Een bende Britten stelden voor om haar op de schouders te nemen bij de eerste nummers ... Maar die had een pint in zijn handen, ik zag al scenario's waar ik ze van de grond ging moeten rapen, maar zijn bloednuchtere vriendin en moeder stelden me 'gerust' ... En dan om 20.30 uur klonk een klok van een stem en keeg enkel Sam Smith nog aandacht van mijn dochter ...

Haar gezicht spreekt boekdelen, niet ? 
Aangezien die brave Brit opnieuw zin had in een pintje, werd ze na meer dan drie nummers terug op begane grond gezet, op de eerste rij !!! En uiteraard heeft hij gezwaaid naar haar !!!! Sam Smith, hé!

Euh, Mumford and sons was ook schitterend, maar eerlijkheidshalve ... Het was zowel voor moeder als dochter genoeg geweest ! Na de laatste noten van de Sons lieten we Pharell voor wat hij  was en keerden we huiswaarts ...

Ze wil volgend jaar drie dagen gaan !!

Een tiener in huis, i like it, en als het eens moeilijk gaat, Ella, we will always have Arras 😉

Reacties

Populaire posts van deze blog

Hello

Wel hello again ...  Het is lang geleden dat hier nog iets is verschenen. Een hele lente, zomer en herfst gingen voorbij zonder bloggen. De zin was er niet, noch om foto's te nemen van werkstukken, noch om teksten te schrijven over het maakproces.  Langzaam merk ik dat blogs uitdoven en overgenomen worden door Instagramposts. Een beetje jammer voor de lezer die geïnteresseerd is in het wel en wee van een naaister, breister, bakster ...  Maar een blog onderhouden, daar kruipt tijd in, maar ook veel 'goesting', om het met de woorden van Gwendolyn Rutten te zeggen. En dat laatste ontbrak dus vaak... De wintermaanden zijn traditioneel breimaanden bij mij. Hygge, heet dat tegenwoordig ...  Naast twee truien voor Dieter, een nieuwe No Frills trui voor Roos, een Stockholmslipover (een debardeur) en een bijpassende haarband, breide ik sinds september 2020 ook een zalige trui voor mezelf: de Woodwardia pullover uit Pom Pom Quarterly nr 28 (The Botanical Issue).  Ik leerde Pom Pom Qu

Brown Eyed Girl

Zelfde locatie, ander meisje en ander naaiproject ! Het rimpelrokje is een klassieker: 2 maal de stofbreedte en een mooie elastiek. 'Lekker veel zwier' wordt hier nog steeds geapprecieerd ! Het rimpelrokje werd gemaakt op een superleuke zaterdagnamiddag, toen de dames van de naailes op bezoek waren bij mij thuis ... een eenvoudig projectje was nodig want naar goede gewoonte werd er honderduit gekletst. Bij de lancering van de Playtime-collectie van See You at Six kon ik in De Stoffenkamer nog net één meter van mijn favoriet 'Copper Grid' bemachtigen. Toen al wist ik dat het stofje prachtig zou passen bij Jozefien, ons donkerste meisje ... Maar één meter is net te weinig om er een jurk uit te krijgen ... maar wel genoeg voor een rimpelrokje met zwier en een croptop.  Het topje is de Skytop uit La Maison Victor (editie juli-augustus 2015), in maat 128, maar met lengte maat 110. Dat paste namelijk nog perfect uit de resterende 30cm stof ... Stiekem jaloers,

Les Tigresses

De meisjes zijn momenteel helemaal in de ban van FC De Kampioenen. 'Les Tigresses' was de naam van de serviceclub waar Carmen bij zat of ging gaan. We weten alvast wat we in de Herfstvakantie gaan doen in de lokale cinema Capitole. Cinema Capitole is een begrip hier in Aalter: een cinemazaaltje achter hotel Capitole, waarbij één en dezelfde persoon de tickets regelt, dan vlug naar zijn bar rent om iedereen van lekkers te voorzien en dan op de startknop van de film drukt. Digitale kwaliteit in een pluchen zetel aan een democratische prijs, wat moet een mens meer hebben .... Maar terug naar de FC De kampioenen: dit naaisel heeft wat mij betreft een hoog Carmen-gehalte: ultra-kort (aangezien bij mijn vorige rok de algemene reactie was dat die niet zo kort was), een zichtbare rits en een dierenprint, maar volgens Dieter kom ik er mee weg ... Ik nam mijn gewone confectiemaat (42) en paste er, mits een aanpassing van 0,5 cm wonderwel in. Verder veranderde ik niets aan het patr

Africa

Param pampam parampam paaaaaaaaaaam De nieuwste La Maison Victor vond ik op het eerste zicht niet zo spectaculair: een beetje 'been there, done that' ... Enkele dagen ervoor had ik enkele beelden gezien van Magdalena Collection , met als blikvangers een midi rok en lange broek in Afrikaanse print. In plaats van naar de winkel te spurten, wandelde ik naar mijn stoffenkamer, want enkele jaren geleden had mijn 'moeke' (zo noem ik mijn mama nog steeds) haar kasten opgeruimd en mij twee lappen Afrikaanse stof meegegeven, die ze zelf ongeveer 20 jaar (of is het al 25 of 30 jaar, time flies when having fun) geleden kocht tijdens hun (papa was ook mee) reis naar Kenia en Tanzania. De link met het Fez-patroon werd snel gelegd.  De stof is redelijk stug en doorzichtig (de kwaliteit lijkt nog het best op linnen) maar ik was niet meer te houden: één van de twee lappen zou een Fez-broek worden ! Ik nam -zoals steeds- maat 42 over, maar wel met een klein hartje ...